இரண்டாயிரத்து நூற்றிப் பன்னிரெண்டாவது குரு

* 
ஆழமற்று அசையும் இலை மீது
பதியும் விரல்கள்
புடைத்த அதன் நரம்புகளை நீவும்போது
வெடிக்கிறது நாளம்

மத்தி புருவத்தில் நுழையும் வெயில்
இழைக்கிறது நாணை

சுண்டியிழுக்கும் கட்டைவிரல்
துண்டாகி விழும் நிலத்தில்
முளைக்கிறது யுத்தம்

வேட்டையிலிருந்து வேட்டையின் மீது
தாவும் கால்கள் ஓயாத
கானகத்தின் இருவழிப் பாதை
நீள்கிறது ஒரு மௌனக் கிளைக்கு

கால் தடம் அழைத்துப் போகும்
குருதி சலசலக்கும் நதிக்கரை வரை

உருளும் கனவுகளின் முனை மழுங்கிய
கூழாங்கற்கள் பெயரற்று நிறமழிந்து இசைக்கிறது
உயிர் நதியின் மீட்சியை யாசித்து

****

நன்றி : ( உயிரோசை / உயிர்மை. காம் ) [ டிசம்பர் - 24 - 2012 ]

http://www.uyirmmai.com/ContentDetails.aspx?cid=6157