தோளில் தொங்கும் திசைகளின் சுமை

*
தப்பித்தல் மீது எரிகிற கல்
ஆழத்தில் அமிழ்கிறது மலையாக

நல்ல சொல் தந்து அழைத்து வர ஒற்றையடி பாதை
முன்னெப்போதும் கிடையாது

பசிக்கென உட்காரும் நிழல் கொஞ்ச நேரம்
உடனிருக்கும்

அவசரமேயில்லை

இருந்தும்
கலைந்தவைகளை கட்டுவதற்கு
அகப்படுவதில்லை எந்த வழிப்போக்கனும்

துணை
உதவி
மன்றாடல் - மற்றும்
எதிர்பார்த்தல் வீண்வேலை

அகல விரித்த கைகளைத் தட்டிக்கொண்டு
தோளில் தொங்கும்
திசையின் சுமையோடு

தொலைந்து போவது பற்றினக் குறிப்புகளை
எல்லா இரவிலும் ஊளையிட
ஒரு நரியை
அவிழ்த்துவிடுவது
சும்மா காயும் நிலவுக்கு பொழுதுபோக்கு

வனம் நிரம்பும் வெளிச்சத்தின் நான்கு முனைகளையும்
இழுத்துக் கட்டும் விரல்கள் இன்னும் இருக்கின்றன

அவ்வப்போது கவிதைகள் எழுதியபடி

***